تئاتر اکسیژن

نقد تئاتر اکسیژن

یک نیمکت، یک زن و دو مرد اینها تنها المان­ و بازیگران یک نمایش 55 دقیقه­ای هستند. اکسیژن یک نمایش تقریبا سرپاست که با وجود دیالوگ محور بودن و دکور خیلی ساده تماشاگر را نگه می­دارد.

در نمایش اکسیژن یک شخصیت ثابت نمی­بینیم. کاراکتر زن و مرد در حال تغییر هستند، تغییری نه رو به جلو بلکه رو به عقب، زن در ابتدا یک شخصیت محکم و مهربان است، بوکس کار می­کند تا از خود در برابر ظالم دفاع کند. مرد شخصیتی منفعل، ترسو و خجالتی است که سعی می­کند منطقی باشد. در طول داستان این شخصیت­ها رو به عقب می­روند، رنگ می­بازند، ظاهر سازی می­کنند، دروغ می­گویند و فحش می­دهند. این تغییرات با ورود مرد اتفاق می­افتد. مردی که وکیل است ولی بویی از حقوق انسانی نبرده و اهل تظاهر است.

نویسنده و کارگردان کاملا به این امر وافق بودند که این نمایش ممکن است کسالت بار شود، برای فرار از این معضل تنش ­هایی در داستان اتفاق می­افتد. بازی خوب آقای صولتی به رهایی داستان از خواب آلودگی کمک میکند.

در پایان داستان با وارد شدن مرد دوم که نمادی از شخصیت وکیل است، شخصیت زن را خرد می­کند و دیگر چیزی از استواری و مهربانی در زن باقی نمی­ماند، بوکس هم نمی­تواند در برابر ظلم مرد به او کمک کند.

اکسیژن نمایش خوبی است( در بازیگری) که سعی دارد حرف بزرگی بزند. ولی متاسفانه چنین حرف بزرگی در 55 دقیقه نمیگنجد و ریتم تند در عبور از شخصیت پردازی(نه در داستان) مشهود است. مخاطب منظور نمایش را متوجه می­شود ولی شخصیت­ها باور پذیر و قابل همذات پنداری نیستند.

این نمایش از نظر محتوا قابل دفاع نیست و می­توان گفت فقط نظر نویسنده و کارگردان است و تعمیم دادن آن به جامعه کار درستی نیست که در چندجا از نمایش این تعمیم صورت می­گیرد. ای کاش این همه انرژی برای مضمونی بهتر صرف میشد.