خشم و هیاهو

نقد فیلم خشم و هیاهو

در آثار کارگردانان جوان سینمای ایران خلاقیت و انرژی برای ساخت آثار به روز و جذاب دیده میشود ولی متاسفانه در پرداخت عجول هستند. فیلم خشم و هیاهو نیز همین گونه است. چند دقیقه اول(10یا 20) با فیلم جلو میرویم و قصه میبینیم ولی با عقب، جلو های بی مورد و بد، فیلم خراب میشود با عوض شدن زاویه دید فقط تماشاگر گیج میشود. نماهایی داریم که کارگردان مثلا قصد دارد با آنها حرفی بزند مثلا کارواش، یا تمیز کردن شیشه زمانی که طباطبایی در دفتر مسئول خوابگاه نشسته، برای عذر خواهی و چند مورد مشابه که بی منطق هست و مهمتر از همه سیاه و سفید شدن فیلم که خیلی لوس است و نمیتوان به آن فرم گفت که ادا درآوردن است. با شروع شدن فیلم من منتظر بودم تا شخصیت ببینم ولی فقط داستان گفته شد اگر داستانی باشد که در نتیجه فقط تیپ داشتیم. نوید محمد زاده نیز تنها سروصدا میکرد.  به طور کلی فیلم حرفی ندارد و صرفا قصد دارد نا متعارف باشد.

این فیلم، فیلمی نیست که با دیدنش لذت بریم و یا آسیب شناسی کند.