بادیگارد

نقد فیلم بادیگارد

فیلم بادیگارد، فیلمی که میتوانست به مراتب بهتر از اینها باشد. حاتمی کیا در آثارش یک تفکر نهفته است. فیلمش با مخاطب حرف میزند بر خلاف خیلی از فیلمسازان دیگر!! اما این­بار در بادیگارد ابراهیم حاتمی کیا با لکنت حرف میزند، صراحت ندارد، حیدر فیلم که سخنگوی ابراهیم هست در بعضی صحنه­ها بجای حرف زدن ما را سرگرم میکند(پینت بال بازی، دعوا در پارک...). در صحنه هایی حاتمی کیا تا مرز شعار زدگی پیش میرود که خوشبختانه سریع خودش رو بیرون می­کشد(اکثر دیالوگهای بین حیدر و فرماندش، دیالوگ­های میثم و...). ما در این فیلم قرار هست حرف حیدر را بشنویم، دردش را بفهمیم و خلاصه همذات پنداری کنیم که این مستلزم شخصیت پردازی دقیق است ولی متاسفانه شخصیت حیدر را نمیفهمیم. چرا قصد دارد دیگر محافظ سیاسیون نباشد؟ چرا بالاخره میثم را انتخاب می­کند؟ از ابتدا محافظ سیاسیون بوده ولی ناگهان متحول می­شود و... اینها را در فیلم نمیبینیم بجای آن پینتبال بازی حیدر و گروهش را میبینیم دعوا در پارک را میبینیم اینها چه کمکی به شخصیت پردازی کردند یا اصلا اگر حذف شوند در داستان خلایی بوجود می­ آید؟!! همسر حیدر کجای داستان است؟! یک تیپ خنثی که تاثیری در فیلم ندارد جزء صحنه پانسمان کردن حیدر!!! که به شدت لوس و بی معنی است و یا ارشاد دختران پارک خب، خب چرا؟. شاید بیش از نیم ساعت از فیلم حاتمی کیا صرف توضیح تفاوت بادیگارد با محافظ است و توانایی­های حیدر را به نمایش می_­گذارد که اینها ربطی به حرف فیلم ندارد. به تفاوت نسل اشاره می­کند و رد می­شود، دهه 60 را با 90 مقایسه می­کند و رد می­شود که اینها نیز گنگ می­مانند. قاب عکس­ها المان­هایی بود که زیاد مورد استفاده قرار گرفت و می­توانست کمک خوبی به شخصیت پردازی ها کند که متاسفانه در صحنه­ هایی بهره کافی را نبرد و بیشتر برای معرفی مکان بود تا شخصیت.

میثم فیلم که یک تیپ به شدت افتضاح هست، هیچ چیز ازش نمی­دانیم و همچین شخصیتی در مقابل شخصیت اصلی قرار می­گیرد یا به نوعی یک مانع برای قهرمان فیلم است و در پایان بندی هم دخالت دارد. از کجا آمده؟ حرفش چیست؟ این اداها چیست که در می­ آورد هیچکدام در نمی­آیند.

بازپرس فیلم هم که یک شخصیت کمیک هست با آن ویلچر برقی، واقعا این ادا در آوردن ها از حاتمی کیا بعید بود. تنها حیدر هست که ما میتوانیم درکش کنیم که آن هم قسمتی به خاطر بازی پرستویی است ولی نمی­فهمیمش.

ضعف فیلمنامه در این اثر حاتمی کیا به شدت بیشتر از آثار قبلی است و در حد حوصله­ی متن بیان  کردم. تنها کارگردانی بادیگارد است که قابل دفاع است. در آوردن چنین سکانس­های حادثه­ای در سینمای ایران فقط از عهده­ی حاتمی کیا ساخته است. سکانس تونل بی تردید از شاهکارهای سینماست(البته در حد امکانات سینمای ایران). بادیگارد با تمام نواقصی که در فیلمنامه دارد از کارگردانی و تصویر برداری خوبی برخوردار است، بازی پرستویی نیز قابل قبول هست و البته به نظرم در اندازه سیمرغ نبود کارگردانی به مراتب شایسته­تر به دریافت سیمرغ بود.
با همه­ ی این صحبت­ها فیلم بادیگارد یک فیلم خوب برای سینما رفتن با خانواده است.